Het duurt even voor je het door hebt. Bij ons gingen de ogen open door het gratis door de kioskhoudster meegegeven krantje. De titel: berichten uit uw gemeente. Erin burgemeester na burgemeester van de deelgemeentes, Lima heeft er 39, die aankondigt 'obras', werken, te gaan doen, te hebben afgerond of er machines voor te hebben aangeschaft. Vooral trappen en muren zijn populair en worden van ronde getallen voorzien: 300 stuks, 30 stuks. Trappen verbinden de huizen die tegen de heuvel gebouw worden, muren zorgen ervoor dat de aarde niet verschuift en huizen bedolven worden. De bouw ervan is simpel en effectief: bewoners ervaren zo direct een verbetering. Meer gecompliceerde voorzieningen, water, elektra, riool, zijn minder in trek. Complexe zaken als transparantie en deugdelijk ambtelijk functioneren zijn hier nog geen onderdeel van het eisenpakket. Bij ons zijn gemeentelijke werken vooral slecht nieuws: open straten, afzettingen, omleidingen. Budgetoverschrijdingen. Menig wethouder wordt er om naar huis gestuurd. Hier geldt het omgekeerde. Hier is het een teken van bestuurlijke daadkracht. In verkiezingstijd is het zo erg dat de stad wekenlang onbegaanbaar is: iedereen die herverkozen wil worden breekt de straat open. Want, bij obras gebeurt iets wat ons nogal onfatsoenlijk voor komt: iedere burgemeester zet zijn naam erbij. “Dit werk is u aangeboden door: burgemeester die en die”. Dit gebouw wordt gemaakt onder leiding van... In parken staan er plaquettes: dank zij deze meneer geniet u nu van schaduw. Wij krijgen er jeuk van: hoezo bedankt? Je doet gewoon je werk. Burgemeesters dienen het algemeen belang. Wij verwachten, nee, eisen, onbaatzuchtigheid van publieke bestuurders. Hier gedraagt de burgemeester zich als de landheer die laat zien hoe goed hij voor zijn onderdanen zorgt. Een trap, een muur, het is eigenlijk een gunst. Ben je meer democratisch en bescheiden, zoals de huidige burgemeester Susana Villarán, dan wordt dat slecht begrepen. Zij weigert te ondertekenen met haar eigen naam en tekent plaats daarvan alleen met: Lima doet dit. Op straat zegt men: Zij doet niets, no obras, ze is slap. Terwijl er meer trappen gebouwd zijn, meer muren tegen aardverschuivingen zijn gekomen, de sneltrein na 20 jaar is gaan rijden. Er komt een voetgangerstunnel onder de rivier de Rimac. Niet ondertekenen, dienen, het is de eerste stap naar het normaliseren van de verhoudingen tussen gezag en burger. Het normaal vinden dat er deugdelijk bestuurt wordt is de volgende stap. Want er nog een bijkomende reden om veel obras te doen: niets leent zich zo goed voor onduidelijke boekhoudkundige handelingen en bevriende aanbestedingen. Maar dat staat niet op de plaquette.  

Voor het eerst heeft Lima een 'gerente de Cultura'. Pedro Pablo Alayza. Voorheen was het een 'sub- gerente'. Verrgelijkbaar met het verscchil tussen een Minister en een staatssecretaris. Van cultuur wordt veel verwacht. De hoop is dat door het stimuleren en ondersteunen van cultuur weer een begin gemaakt kan worden met het opbouwen van vertrouwen en samenhang in de stad. Het programma dat nu twee jaar loopt heet 'cultura viva', leve cultuur. Het biedt zowel fysieke ruimte voor groepen als lessen in organiseren. Tijdens de cultura viva festivals kunnen groepen zich presenteren. Op dit moment wordt er een website gemaakt waar je je kunt informeren over culturele initiatieven inje wijk. Of hoe je er zelf een kunt beginnen. Wat wordt onder cultuur verstaan? Zang, dans, muziek, kunst, theater en ook sport. Niet perse hoge cultuur. Juist ook volksdansen en traditionele muziek. Die cultuur die al leeft in de gemeenscchap of latent aanwezig is. Als je met Pedro Pablo spreekt raak je onder de indruk van het vertrouwen en het optimisme. Hij is steeds bezig met de volgende stap: een internationaal festival van community cultuur.

Wij hebben wat ideeen voor een andere volgende stap. Daarover later meer...

The recent past of Peru can be best characterized by the neoliberal economic shock therapy, organized chaos and the rapid deminishing of the State as a caretaker. Health-care, free media, education and the independent arts are the victims.

Free trade but no free thinking. 

Since the mid eighties the 'independed position' became a scarse good. During this period of twentyfive years the state no longer took care of crucial ingredients for a healthy society and a vivid democracy. For instance good and accessible education for all and critical journalism to observe and reflect on the political system and how opportunities are equally distributed were carefully deconstructed.  

Some Peruvians find comfort in the fact that Fujimori got rid of the terrorism ofthe Lightning Path. What came to replace it though, was a utterly cruel and dark dictatorship. Check for instance the character of a mister Vladimiro Montesinos one of the main dark forces in this era.

Now some years later and most of the crooks behind bars, there is hope. The economy creates new opportunities and new leaders with good morals can inspire young people again, creating new rolemodels, for and by the people. The state needs to trust its citizens.

Only the media, like newspapers and televisionnetworks are not yet liberated out of the hands of dark forces. The common people get their news from reading mainly the front page at the newsstand. The papers keep making a fog with destructive lies. It confuses rather than informs the general population.

A big change will come if more journalists will be journalists again, and pursue the truth.

Every word will be a step in REbuilding the public sphere.

Check: http://en.wikipedia.org/wiki/Vladimiro_Montesinos