het leven van Walter

''Sprechen Sie Deutsch?' vraagt de suppoost. 'wir sind from Amsterdam', antwoorden we beleefd.

“Sehr gut, viel rauchen!” Walter is er geweest, een tijdje. Maar langer was hij in Duitsland. 30 jaar. Vandaar. Een Duitse vrouw getrouwd, 2 kinderen, dochters. Gescheiden. Zij wonen in Duitsland nog. Moeder werd ziek. Kanker. Daarom is hij nu hier. Bijna 10 jaar al weer. Het leven is de harder geworden, duurder. Na de dollar van Fujimori zijn de huren flink gestegen. Zijn moeder krijgt maar 270 sol pensioen per maand (80 euro). De huur van de kamer is 260 sol. Ja, hij woont samen met zijn moeder in die kamer. Ze koken er ook. Het is aan de rand van de stad. Bijna bij de bergen. Iedere ochtend en avond reist hij anderhalf tot 2 uur. Hij begint om 9 uur, moet om 9 uur beginnen, maar het is vaak half 10. Het verkeer is onvoorspelbaar. Hij is blij met zijn baan. 980 soles per maand. Ze redden het net. Zijn vader is vorig jaar overleden. Zijn moeder is nog goed. Oud. Als ze dood is gaat hij terug naar zijn dochters. In Duitsland heeft hij een goed pensioen. Goed verzekerd was hij. Dat geld is nu voor zijn dochters en kleinkinderen. Het wordt hier niet anders. Stemmen? Doet hij niet. Hij betaalt gewoon de boete. Het maakt niet uit. Politici zijn boeven die zichzelf verrijken. Laatst weer: geven ze zichzelf meer salaris: 50.000 sol voor 3 maanden. Zijn moeder kan niet eens een kamer betalen. Nee, er klopt niks van. Wacht even, hij weet het weer: in Amsterdam, daar kent hij een discotheek: Paradiso. Peru is mooi. Maar, El paraiso, dat is Europa. Dat moeten we niet vergeten.