Ceviche aan the beache:de kunst van het delen

Lunch aan de kust. Het strand is hier geen strook langs de zee. Het zijn verschillende inhammen die de naam dragen van de gemeente waar ze liggen of de specifieke functie die ze hebben. Iedere baai heeft ook een eigen publiek: op het strand voor Miraflores, het rijke deel van Lima, clase A, komt de upper class. De clubs zijn duurder. De mensen zijn: la gente nice. Deze inham heet: el Pescador. en ligt voor de wijk Chorillos, 'clase C en D'. Eenvoudige en arme mensen dus. Er liggen vissersscheepjes in het water en er is een vismarkt. Vroeger was el Pescador dé vismarkt, maar door ander, meer tijdsefficient koopgedrag, is de markt nu nog maar enkele kramen groot. De vis komt direct van de boten. Naast de markt zijn eenvoudige visrestaurants en staan losse venters van voedsel.

Wij komen met de auto. Voor de ingang van de parkeerplaats hangt een touw. Twee mannen in een hokje doen het parkeerbeheer: 3 soles voor een uur, 5 soles voor de dag. Na overhandiging van de som wordt het touw door één van hen weggehaald en mogen we verder. Ondertussen hebben zich een aantal mensen om de auto verzameld. Iemand wil kettingen verkopen. Iemand graag de auto wassen. Een mevrouw biedt parkeerhulp aan. Nog een ander kent het beste restaurant. Guiseppe en Selma, onze gastheren, hebben een heel arsenaal van beleefde nee's. Variërend van “Nee dank u hartelijk”, tot “Alstublieft ik ben al voorzien en heb daarnaast geen enkele behoefte”. Het blijft beleefd. Hoe dringender het verzoek, hoe dringender de onmogelijkheid om op dit verzoek in te gaan wordt uitgedrukt. Het is fascinerend hoe iedereen precies weet welke positie hij inneemt. Parkeerwachters negeren handelaren die op hun beurt de schooiers en gelukzoekers negeren. Wij zijn aan dwingend vragen niet gewend: de overweging om iets wel of niet te doen is privé. Geen onderhandeling. Een onnodige aankoop als solidariteit of sympathie is zeldzaam. Het bedrag op het prijskaartje vat alle overwegingen samen. Gunnen doe je het hooguit jezelf.

Tijdens de korte wandeling over de markt, waar boottochten, messen, meer kettingen, meer restaurants en broodjes geweigerd worden, blijkt nog iets. Wij, Bart en ik zijn turistos. Dat is eigenlijk een buitenklasse. 'No, gracias' volstaat voor ons. Het spel van verleiding hoeft niet gespeeld te worden, we begrijpen het toch niet.

Als we uiteindelijk zitten waar we moeten zitten, geweldige ceviche! heeft een vriend gezegd, blijken de ruitenwissers van de auto vanaf de voorruit recht omhoog te staan. Dat is een teken dat de auto door iemand is geclaimd. Voor oppassen, ramen wassen, richting geven, een dienst in ieder geval die zo afgerekend moet gaan worden. Selma zucht, ze is even niet aanwezig geweest om nee te zeggen. Het hoort er bij. Pas wanneer bij het afrekenen de eigenaar wijzend op een onleesbare regel op het menu, 15% extra 'messengeld' wil hebben, zijn ze beiden verontwaardigd. Dit kan niet. Dat is oplichting. Dat zijn praktijken uit het oude Peru. Dat hebben we toch echt achter ons gelaten. Want laat dat duidelijk zijn. Inkomensdeling is een onderhandeling en kan niet geclaimd worden.